“Tenminste niet zo’n wollen sokken figuur”, zei de man na afloop van de uitvaart die hij bezocht had tegen zijn vrouw, toen zij hem vroeg wie de uitvaart verzorgde.

Dat vertelde ze mij op haar beurt weer toen ik slechts weken na die bewuste uitvaart aan zijn ziekbed stond. Bij hem was een agressieve vorm van kanker geconstateerd en zijn levensverwachting was nog slechts enkele weken, wat later bleek dat nog slechts dagen te zijn. Niet wetende dat hij die dag in mij zijn toekomstige uitvaartverzorger had gezien, had hij tegen zijn vrouw gezegd: “Hem moet je bellen wanneer mij iets overkomt”. 

Tot op de dag van vandaag vind ik dat nog de mooiste kwalificatie die ik heb gekregen. Waarom? Omdat hij, zoals hij mij vertelde, in mij geen ‘professionele mee-huiler’ zag, maar een gedreven man die niet aandikt wat bij de familie al volop aanwezig is; verdriet. Hij zag iemand die zichzelf blijft en ruimte geeft aan de nabestaanden, om de positieve energie die zij hebben om er met elkaar een mooi afscheid van te maken onder mijn begeleiding, ervaren als een grote troost. “Ieder zijn vak”, zei hij, “maar jij hebt jouw vak gevonden, voor mij ben jij een vormgever van de laatste herinnering”.

Inmiddels zijn er 10 jaren verstreken, en nog altijd profileer ik mij onder die noemer; “Vormgever van een herinnering”