Dagelijks stap ik in een wereld die, voor hen die het aangaat, tot stilstand lijkt te zijn gekomen. De enige zekerheid in het leven is, zo zegt men, dat er een einde aan komt.
De tegeltjeswijsheid 'van het concert des levens krijgt niemand een program' is niet alleen een cliché, het is de werkelijkheid. Als de wereld een podium is, speelt ieder daarop zijn eigen rol. Voor zijn of haar naasten is dit altijd de hoofdrol. Hoe groot of hoe klein deze rol ook is geweest, welk tijdsbestek het ook heeft gevraagd, de spelers zijn geliefd en onvervangbaar voor hun naasten. Het is de cirkel van het leven die wij allen volgen.
Het laatste decor waarin wij te zien zijn is die van de uitvaart. Hoe het verloop daarvan is mag ik mede vorm geven. Het uitgangspunt daarbij wordt gevormd door 'het verhaal' van iemands leven. Een uitvaart kan 'groot' of 'klein' zijn, veel of weinig belangstellenden op de been brengen. Het zijn de details die het verschil maken. De persoonlijke accenten in woorden, in decorum en in materialen maken de genegenheid en liefde die de nabestaanden hebben voor hun dierbare bijna tastbaar bij het laatste afscheid. In het leven zijn het de mensen om je heen die er toe doen. Als daar iemand uit wegvalt wil je hem of haar een gedenkwaardig afscheid geven.
Ik ben daarbij zowel toeschouwer, regisseur als vormgever. 'Het is een bijzonder vak, en dat is het', vrij naar Dik Trom.